زبانم نمی چرخید. راه و رسم دوست داشتن را نیاموخته بودم. ادب ابراز عشق رانمی دانستم... هر بار که می دیدمت دلهره و اضطراب تمام وجودم را فرا می گرفت.

چگونه بگویم...؟ چه بگویم...؟ با کدامین کلمات...؟ با کدامین جملات...؟ اول چه بگویم...؟ بعد...؟ بحث را چگونه به سمت موضوع اصلی ببرم...؟

حیران بودم. کسی هم نبود کمکم کند. آدم های دور و برم، بی تجربه تر و ناپخته تر از آن بودند که در این گردنه ی حساس زندگی، یاری ام کنند.

زبانم نمی چرخید. تردید و دودلی مدام دل و روحم را چنگ می انداخت. عقل، درست مثل پدری منضبط و دور از احساس، با چشمانی نافذ به من چشم می دوخت و مرا از ابراز علاقه باز می داشت... یادت هست به خاطر کدام صفت رفتاری ات؟ عجبا...!

عقل همان را بهانه کرده بود و مدام هشدارم می داد با او آینده ای روشن نخواهی داشت....

دل و احساس اما ساز و نوایی دیگر داشت.

در کشاکش میان عقل و دل، عقل بود که پیروز میدان شد و من مغرور و سرفراز از اینکه عنان اختیار زندگی ام در دست عقل و منطق است، سال های سال را سپری کردم.

تو شدی یک خاطره ی کمرنگ، که هر گاه به یادت می افتادم به قدرت بی رقیب عقل و درایت و منطقم می بالیدم که مرا از سقوط در یکی از پرتگاه های زندگی ام نجات داده است؛ می بالیدم که پا در راه پیوند با تو نگذاشته ام...

سال ها اما باید می گذشت تا دریابم فریب خورده ام. دردناک بود لحظه ی فهمیدن... دردناک...! می فهمی؟ عمری به خود مغرور باشی که راه درست را انتخاب کرده ای و به ناله ها و ضجه های دل و احساس که از یار می نالیدند، پشت کرده ای و بی اعتنا به آن فریادها راه درست را برگزیده ای...

اما سال ها بعد دریابی نه آن صفت رفتاری، درد لاعلاج بوده و نه قدرت اصلاح گر عشق اندک....

درد بزرگ تر اما این است که نمی توان از تو حرف زد؛ نمی توان هیچ اشاره ای به سابقه ی آشنایی با تو داشت؛ نمی توان از خاطرات حضور دورادور در کنار تو سخن گفت؛ نمی توان... نمی توان... نمی توان.

به کمترین اشاره ای شناخته می شوی و من متعهدم که زندگی امروزت را پاس بدارم. و پاس می دارم.

من سال ها برای ابراز علاقه به تو سکوت کردم. زبانم نچرخید. گفتم که چرا ...

نشد ... نشد ... نشد ...

و وقتی پس از سال ها دانستم که علاقه ام به تو دو-سویه بوده، دنیا بر سرم آوار شد.... گفت و گوهایی دیرهنگام و... بی نتیجه!

باز سؤال پرسیدی و باز من سکوت کردم. اعتراضت هنوز در مغزم می کوبد:

«از این همه سکوت، از این همه نگفتن در این سال ها چه چیز نصیبت شده است که باز هم از گفتن و جواب دادن طفره می روی؟»

طفره می رفتم. زندگی ات ارزشش را داشت....

حالا هم سکوت می کنم. به پاسداشت تداوم آرامش زندگی امروزت.

میراث تو برای من سکوت بوده است... سکوت...!

تا امروز 15 سال....